Mahalleli onu "Piç Osman" diye çağırırdı. Sulukule'de doğmuş, yamrı yumru bir Çingene oğlanıydı. Babasını bilmezdi. Kaldı ki, anası da bilmiyordu. Turistleri eğlendirmek için âlem yaptıkları bir gece, iş çığrından çıkınca, Osman'ın anası, ayakta, yerde, yatakta, birkaç kişiyle sevişmişti. On yedisindeydi. On sekizinde doğurdu. Tef, dümbelek çalıp şarkı söylemeyi sürdürdü. Bir gün Beyoğlu'na çengel sakızı satmaya gitti. Dönmedi. Arayıp soranı yoktu. Merak eden de olmadı. Osman da, mahallenin öbür piçleri gibi kendi çabasıyla büyüdü. Küçük yaşta tef, dümbelek çalmayı öğrendi. Becerikliydi. Turist karıların çantalarını çaktırmadan karıştırır, hemen tüyerdi. Kendince şairdi. Abuk subuk güfteler düzer, şarkılar uydurur, söylerdi. Ama onu hep "Piç Osman" diye çağırdılar. Kimse ona "Şair Osman" demedi. Çok itilip dürtülmüştü, ama ezik, yılgın bir kişiliği yoktu. Aksine yaşam sevinci doluydu. Başkalarıyla olduğu kadar, kendiyle de dalga geçen, hergele, matrak, afacan bir oğlandı. Düzgün para kazanma çağına gelince, ölmüş dayısının boyacı sandığını aşırdı. Bir süre dul yengesiyle boğuştu. Sonunda anlaştılar. Gündeliği bir liraya sandığı kiraladı. Piç Osman'ın iş hayatı, böyle başlamıştı. 1947 yılının yaz başlarıydı. Mahallenin dışında hayat zordu. Karaköy'de dar, sapa sokaklara girer, fırçasını sandığa vurup seslenirdi: - Buyıyalım abiler!.. Boya fincanlarının pirinç kapakları pırıldardı. Sandığının yüzeyinde iki sedef süs vardı, yürek biçiminde. Fırçaları, kadifeleri, patiska bezleri, cila kutuları, arkalıksız kısa bacaklı hasır taburesi, her şeyi vardı. Donanımlı sayılırdı. Perşembepazarı'nın kalabalık sokaklarından birinde tezgâh kurmuştu. Sokak İstanbul içinde bir başka İstanbul'du. Dar, uzun bir sokaktı. Bizans'tan kalma sur yıkıntısının yırtığından, kartpostal büyüklüğünde Haliç görünürdü. Lodos basınca sokak deniz kokardı.

---